Zijn we niet meer dan een slaaf van ons lichaam, die kwetsbare tempel? Terwijl de heilige Franciscus van Assisi zijn discipelen toespreekt, moet één van hen nodig plassen. We blijken een film te zien die zich afspeelt op Malta in 1221.
2021: Architect Alfred Rott trapt bijna in de poep, en haast zich vervolgens voor een noodstop naar het toilet. Hij is op weg naar een afspraak waar hij zijn nieuwste ontwerp, een concertzaal (die volgens de opdrachtgever veel te veel lijkt op een vagina!) gaat presenteren: ‘toilets on every level’…, ‘shitter, gutter, john’. Zijn gesprekspartners hadden het net over de verheven manier waarop mensen in de toekomstige concertzaal de hogere kunst zullen gaan beleven. De architect bevindt zich op Malta en belandt op extravagante feesten (in de sfeer van Eyes wide Shut en The Great Gatsby) waar gemaskerde mensen zich verliezen in een orgie. Het valt niet mee om vrij te zijn, en los te komen van het lichaam. Op één van deze bonte avonden leert Alfred de mysterieuze excentrieke graaf van Corsica kennen. Blijkbaar wil deze ‘duke’ onsterfelijk worden door de architect een opdracht te geven om een mausoleum te ontwerpen. Een malaria epidemie op het eiland wordt velen, waaronder ook de duke, fataal. ‘Our composition changes, yet the elements remain’ staat er op het mausoleum. Terwijl Alfred het eiland verlaat, vraagt hij zich af wat zijn rol in dit alles was, ‘bouwde ik een denkbeeldige tempel?’. Verschillende delen van de film worden met wijsheden van Assisi aangeduid. Timothy Spall steelt de show, als coole, gevatte, wat norsige architect. Vaak in close-up, met zonnebril. Omringd door allerlei wonderlijke figuren blijft hij zichzelf, met zijn droge humor en voltooit hij zijn opdracht: het ontwerpen van een mausoleum voor een extravagante ‘duke’. Met veel humor levert Alfred Rott commentaar op mensen die hij ontmoet. Schone schijn doorprikt hij en passant. Een jongen in een bar schept tegen zijn vriendin op over zijn kennis van Jazz muziek: ‘ik heb 1000 Jazz lp’s’. Alfred: ‘oh ja, heb je er wel naar geluisterd?’, waarna hij aan het meisje het nummer van zijn kamer geeft. Naast de komische gesprekken valt de omgeving op. Het sprookjesachtige Malta, de natuur, en de strakke architectuur. Dit alles wordt heel mooi in beeld gebracht, soms idyllisch, soms apocalyptisch.
Mede voor dit soort films hebben we Club Cinema gebouwd. Behalve in het Utrechts Louis Hartlooper Complex is deze film alleen in de Middelburgse Club Cinema te zien!
Club Cinema geeft daarbij als extra cadeautje een speciale korte voorfilm. Dit keer ‘The Case of the Spiral Staircase’, uit 1981: Een vrouw loopt een trap af waarvan de treden langzamerhand op drift raken en veranderen in diehoekige vormen. Ruimtelijke en geometrische illusies worden gecreëerd door ongebruikelijk camerawerk en de choreografie.
