The Maiden is de laatste film in de reeks Previously Unreleased, uitgebracht door Filmmeuseum Eye. Films die alleen op internationale filmfestivals te zien waren, maar deze zomer toch in een aantal Nederlandse filmtheaters vertoond worden.
Na een periode waarin ons filmlandschap werd gedomineerd door het mediageweld rondom ‘Barbieheimer’, breek ik graag een lans voor deze dromerige debuutfilm van de jonge Canadese regisseur Graham Foy. Hij groeide op in Calgary en heeft zijn film opgenomen in nabijgelegen ravijnen.
Een lome zomer, waarin eigenlijk niet zo veel gebeurt. Maar toch hebben de hoofdrolspelers, een paar tieners, hun handen vol aan hun gedachten, verlangens en hun verveling, zoals dat kan gaan in de zomertijd, die eindeloos kan lijken, wanneer magie in kleine dingen opduikt. Een meisje vlucht in haar dagboek. Twee jongens, Colton en Kyle, skaten en spuiten graffiti, gooien met stenen, hangen rond op een verlaten bouwplaats. Ze vinden er een cassettespeler en horen Roger Miller’s Dear Heart, met het zinnetje: ‘it’s a lonesome town alright’. Een dode kat geven ze een liefdevolle begrafenis, op een vlotje met bloemen, dat ze laten wegdrijven. Ze proberen zich hun toekomst voor te stellen, over tien jaar: reizen en iets met muziek zou ‘sick’ zijn. s’Nachts zoeken ze de spanning van het gevaar bij het treinspoor. Dat loopt niet goed af.
Wanneer het schooljaar weer begint, blijkt Colton alleen achter gebleven. Één rode hoodiemuts omringd door vele cowboyhoeden, in slow-motion. Zo kan het gevoel van isolement van een puber op school eruit zien. Of het moment waarop een volwassene, een mentor, de vraagt stelt: hoe voel je je?
Met de manier van filmen wordt een dromerige, poëtische sfeer opgeroepen. Langzame, rustige shots van de omgeving waarin de personages zich bewegen, het spoor, de maan, schittering van water. Maar ook close-ups van details zoals een mier op een appel en de ogen van de tieners. Dat blijkt opnieuw een beproefde manier om als het ware in iemands hoofd te geraken.
Ook de soundtrack draagt bij aan de sfeer. Het geruststellende getjirp van krekels. Componist Jim Wilson vertraagde dit geluid waardoor een bijzondere zang is ontstaan, alsof een koor klinkt: God’s Cricket Chorus. Met deze magische krekelzang begint, en eindigt The Maiden.
