Cannes was een klein arm visserdorp. Totdat Lord Henry Brougham in 1834 langskwam. Hij ‘ontdekte’ het fijne klimaat en bouwde zijn villa in de heuvels, en raadde zijn vrienden aan hetzelfde te doen. Algauw kwam de aristocratie kuren en genieten. Er verrezen hotels, villa’s en paleizen. En er werden planten geïmporteerd, de Eucalyptus uit Afrika, de Mimosa uit Australië, en in 1864 de Phoenix Canariensis, de Palm!
Ondertussen wordt jeu de boules gespeeld, is het casino 24/7 geopend, en zagen wij in de hoofdcompetitie van het filmfestival het meesterlijke Ghahreman, A Hero, van de fantastische regisseur Asghar Farhadi. Hij maakte eerder onder meer A Seperation. Farhadi vertrekt vanuit ethiek, maar maakt zeker ook prachtige beelden. Zo zien we de hoofdpersoon, Rahim, de ‘held’, lopen richting een steengroeve. De enorme rotsen worden steeds groter, en hij wordt steeds kleiner. De camera wijkt langzaam. Dan beklimt hij een enorm hoge trap, helemaal naar boven, waar zijn vader aan het werk is. De held zoekt zijn weg omhoog. Rahim, een gedetineerde, heeft 2 dagen verlof uit de gevangenis, en wil een schuld afbetalen. Zijn vriendin vond bij een bushalte een tas met goudstukken. De schuldeiser gaat helaas niet akkoord met de deelbetaling, en vervolgens blijkt de goudwaarde ook alweer gedaald. Dan ontstaat het plan om de tas terug te bezorgen bij de eigenaar, in de hoop een beloning te ontvangen. Het loopt allemaal anders, wanneer de held vanwege zijn goede daad, gefilmd wordt. Men vindt het zo bijzonder dat een gedetineerde zo eerlijk is! De held komt door zijn onhandige goedbedoelde leugentjes steeds dieper in de misère terecht…en valt hard van zijn voetstuk. Het verhaal balanceert op het dunne lijntje tussen: ‘ik heb niet gelogen’, en ‘nee, maar je sprak niet de waarheid’. Het is bijzonder om aan het applaus te horen, in de wetenschap dat het de eerste vertoning was, hoe het publiek omver werd geblazen. Deze film verdient zeker een Phoenix Canariensis!
Tilda Swinton presenteerde haar tweede film, Friendship’s Death uit 1986, digitaal gerestaureerd. (Echt iets voor Club Cinema!). Ze vertelde over haar zorgen dat films uit die periode nauwelijks beschikbaar zijn, en over het belang van de restauraties. Ik zat vooraan en genoot van haar uiterlijk, haar kleding en mimiek, van zo dichtbij. Ze articuleert zo prachtig. Een andere klassieker die ik zag was La Double vie de Veronique. Actrice Irène Jacob introduceerde de film met veel liefde. De beelden zo prachtig dankzij dat mooie gelige, gouden filter, en de soundtrack van Zbigniew Preisner.
Een ontdekking was de debuutfilm van Panah Panahi, zoon van Jafar Panahi, die we kennen van Taxi en The White Balloon. Hit the Road was een film met prachtig camerawerk en maakte deel uit van de ‘Quinzaine’ competitie.
Sergei Loznitsa presenteerde zijn ongekend schokkende film Babi Yar. Context. Zorgvuldig gemonteerde archiefbeelden tonen de verschrikkingen die rondom Kiev plaatsvonden, in de periode 1940-1946. Het applaus was ingetogen. Samen met de regisseur klapte het publiek, voor de mensen in Kiev.
Één van mijn favoriete films was Petrov’s Flu, ruim twee uur gniffelen, genieten, de luiken open naar vrijheid. Wat een geweldige regisseur, Kirill Serebrennikov, alles is mogelijk in zijn films. Een beetje Russische Gummbah, hij was betrokken bij het Gogoltheater in Moskou. Zijn werk ademt een enorme drang naar vrijheid. In het dagelijks leven heeft hij helaas te maken met huisarrest, boetes, verboden, dreigende gevangenisstraffen waarmee de autoriteiten hem proberen monddood te maken.
Bij Titane kwam ik niet binnen, na een tijdje gewacht te hebben, dus was Mi Iubita Mon Amour mijn laatste film (Verhoeven’s Benedetta was de eerste). In een door de harde wind krakende en piepende Salle Du Soixantième tent spatte de charmante Noémie Merlant van het doek, in haar eerste film als regisseur.
Op het vliegveld in Nice had ik een leuke ontmoeting met Mark Cousins en zijn producer John Archer. Hij was tevreden over de presentatie van zijn nieuwe project The Story of film: A New Generation en bood aan te helpen met promotie wanneer wij deze reeks gaan vertonen! Wordt vervolgd! 14 juli, de nationale feestdag was mijn reisdag en de bus reed gewoon. Het festival is een belangrijke bron van films die het komende jaar in Nederland te zien zullen zijn. In korte tijd kon ik mij verdiepen in het aanbod uit verschillende competities, naast de hoofdcompetitie (voor de Gouden Palm) zoals Un Certain Regard, Semainde de la Critique, Quinzaine de la Réalisateurs en nog veel meer.
