Bang!
Tilda Swinton en regisseur Apichatpong Weerasethakul spraken al jaren lang over Memoria, en nu kunnen wij de film zien, en horen. Een rustige dromerige film met magistrale wiegende camera bewegingen en geluiden van een kabbelend beekje en ruisende bladeren. Botanist Jessica heeft een ‘ontploft hoofdsyndroom’ en zoekt slaapwandelend een geluid, en probeert in het Spaans, in Columbia, te omschrijven wat zij hoort: Een betonnen bal die in een metalen bak in zeewater valt…
Er doemen allerlei vragen op: Hoe moet dat eigenlijk, slapen? Een skelet van een meisje, wat is er 6000 jaar geleden met haar gebeurd? En waarom gaan de alarmen van geparkeerde auto’s af, als een metalen symfonie? Hoe ontschub je vissen? Waar kom je terecht als je niet slaapt? Een verfrissend gesprek tussen reiziger Jessica en visser Hernán (‘de reiziger’), in de jungle, over wat je allemaal mist als je nooit reist. Ach, zo rustig zittend, lijkt alles wel triviaal en overbodig: voetbal?, ik denk niet dat dat veel toevoegt, zegt de visser. Hij onthoudt alles en beschermt zichzelf daarom door niet teveel mee te maken, voortdurend indrukken na te jagen zoals vele westerlingen constant doen en nooit te dromen.
Jessica zegt niet veel, maar hoort des te meer (dan wij als kijker?). Zij luistert met een koptelefoon op naar muziek die geluidstechnicus Hernán op basis van haar beschrijvingen maakte (Depth of Delusion heet zijn band). En wat knap hoe Tilda Swinton bewegingloos met haar mond en ogen ons haar razende gedachten laat voelen, wanneer zij kijkt en luistert naar een optreden van een band. Kolderieke scènes zijn er ook: een soort choreografie van Jessica met een hond op een plein, en of zij even wil opstaan van een bank die een deur blokkeert, want er is geen sleutel. Als een kabbelende rivier zweef je langzaam maar zeker, weg, of terug? niet alleen kijkend en luisterend, maar, zijnde, in deze film…
