13 november 2015 was een zwarte dag voor Frankrijk. In Parijs werden zes terroristische aanslagen gepleegd waarbij vele doden en gewonden vielen.
De film Revoir Paris laat zien wat er met Mia gebeurde, en hoe zij, drie maanden ná de aanslag, probeert grip te krijgen op vragen als: wat gebeurde er die noodlottige avond precies, wat deed ik ervoor, en wat deed ik erna? En hoe nu verder? Zij blijkt zich er namelijk niets van te kunnen herinneren.
Waarom is deze film zo geslaagd? Regisseur Alice Winecour, bekend van prachtige films als Mustang, Maryland en Proxima, wijst niet zozeer naar wie de schuldige is, en wie slachtoffer, maar onderzoekt of het mogelijk is om verder te leven. Zij zoemt niet in op de feitelijke aanslagen, maar op de verwerking ervan. Het is een hoopvolle film!
‘Ken je het concept ‘diamant in tranen’? wordt er aan Mia gevraagd. Het idee dat uit ellende iets moois kan voortkomen. Actrice Virginie Efrin, zij schitterde in films als Un amour impossible en in Paul Verhoevens Benedetta, dráágt de film. Ze heeft een bijna geneutraliseerd uiterlijk: spijkerbroek, zwart motorjack, blond haar in een staart, nauwelijks make-up. Ze is hier nadrukkelijk geen diva. Als motorrijder met helm wordt ze bijna onzichtbaar in het avond straatbeeld van Parijs. In de donkere uren lijkt de stad misschien wel een beetje stil te staan, net als het leven van Mia.
De smaak van een Madeleine-cakeje activeerde herinneringen van Marcel Proust. Mia denkt aan een half yoghurtje in de koelkast, een verjaardagstaart met brandende sterrenregens. Het is duidelijk dat ze haar oude leventje van vóór de aanslag, feestjes, diners met haar partner, niet zomaar kan oppakken (de ‘small talk’ op een feestje valt haar zwaar, en ze loopt een keer weg bij de Opera, Het Sneeuwmeisje van Rimski-Korsakov). Ze worstelt nu met de vraag of ze eigenlijk wel gelukkig was? En ze probeert haar geheugen terug te krijgen. De camera zoemt vaak in op het gezicht van Mia, we kruipen bijna in haar hoofd en zoeken met haar mee. Ze praat met nabestaanden, zoekt de onheilsplek op, de bistro waar ze zat te schrijven en wat dronk toen de aanslag plaatsvond. Mia helpt een meisje dat haar beide ouders verloor die avond. Een kaart met de waterlelies van Claude Monet was het laatste dat dit meisje van haar ouders ontving. Samen zoeken ze als troost het schilderij in het Musée de L’Orangerie, om als een soort afscheid te bekijken wat de ouders als laatst hebben gezien. Ook ontmoet ze Thomas, ‘Herinnert u zich mij?’, de man van de verjaardagstaart met kaarsjes. Hij herinnert zich haar die avond, en hoe zij onder de inkt zat van haar lekkende pen. Met zijn hulp herinnert Mia zich stap voor stap meer en meer. Zo was er was een kok die haar hand vast hield en ze zou hem graag vinden, om hem daarvoor te bedanken. Met subtiele stapjes gaat Mia op zoek naar haar ‘verloren tijd’ en vindt opnieuw haar weg in Parijs, om verder te kunnen met haar leven, na de aanslag.
